Vanochtend liep ik 8 km langs de rivier. Daarna luisterde ik naar een docu over Nixon. Vervolgens vergaderde ik drie uur met mijn vaste schrijfpartner over een toneelstuk. De voorbije weken hebben we 75 pagina’s dialoog geschreven (in word). Daar zijn we dit weekend aan beginnen schrappen. Vandaag hadden we nog 45 pagina’s over. En nu vrees ik dat we beter helemaal opnieuw kunnen beginnen. De versie die we hebben, lijkt mij vooral de achtergrondinformatie te zijn die wij nodig hebben om er een toneelstuk van te maken. Een kladwerk dus. We laten het een paar dagen liggen en dan zien we verder. Soms vragen mensen mij hoe ik een toneelstuk schrijf. Dat is zo’n beetje als uitleggen hoe je stapt. Stap voor stap, woord voor woord. Ik ken geen andere manier. Ik ken wel een paar methodes om al dat geschrijf in een zekere verteerbare vorm te gieten. Het schrijven gaat vanzelf, er structuur in krijgen en het een beetje zinnig houden, dat is veel zwaarder.
Elke dag lees ik een boek over therapie. Vandaag is dat ‘Praten alleen is niet genoeg, hoe psychotherapie echt werkt’, Willard Gaylin. Verder werk ik bijna iedereen in mijn omgeving op de zenuwen, omdat ik een buitensporige hoeveelheid adrenaline in mijn lijf heb, waarschijnlijk door een combinatie van runner’s high en een even buitensporige leergierigheid.
Tederdraads 